La primavera – Federico García Lorca

Tú querías que yo te dijera
el secreto de la primavera.

Y yo soy para el secreto
lo mismo que es el abeto.

Árbol cuyos mil deditos
señalan mil caminitos.

Nunca te diré, amor mío,
por qué corre lento el río.

Pero pondré en mi voz estancada
el cielo ceniza de tu mirada.

¡Dame vueltas, morenita!
Ten cuidado con mis hojitas.

Dame más vueltas alrededor,
jugando a la noria del amor.

¡Ay! No puedo decirte, aunque quisiera,
el secreto de la primavera.

Η Άνοιξη – Federico García Lorca

Θα ‘θελες να σου πω εγώ
Το μυστικό της άνοιξης

Είμαι για το μυστικό,
ό,τι είναι για το έλατο.

Που τα χίλια μικρά του δάκτυλα,
δείχνουν χίλια μικρά μονοπάτια.

Δεν θα σου πω, ποτέ, αγάπη μου,
γιατί το ποτάμι κυλάει αργά.

Θα βάλω όμως στη στάσιμη φωνή μου
το σταχτί ουράνιο της ματιάς σου.

¡Στροβιλίσου γύρω μου, μικρή μελαχρινή!
Πρόσεξε τα μικρά μου φύλλα.

Κάνε γύρω μου κι άλλες στροφές,
παίζοντας με τον νερόμυλο του έρωτα.

¡Ω! Δεν μπορώ να σου το πω, ακόμα κι αν το ήθελα,
το μυστικό της άνοιξης.

(Μετάφραση – Αντωνία Κυριακουλάκου – 21 Μαρτίου 2021)