Δυό μάτια λαμπερά
Αμύγδαλα καμωμένα
Τέσσερα πόδια καλλίγραμμα
Κορμί ντελικάτο, μελί στο χρώμα
Διάσπαρτο από βούλες μπεζ.
Ζωή μέσ’ από τις στάχτες!
Η μάνα σου σε γέννησε
σε έθαψε όμως, μην και καείς
και έγινε εκείνη
η λαμπάδα της ζωής σου.
Πως να μετρηθεί
το μεγαλείο της Φύσης
Με τη μικρόνοια των ανθρώπων;
Πως να μη κλάψει η καρδιά
Μπρος στη θυσία της μάνας;
Ελαφίνα ήταν
Στα δάση της Ρόδου ζούσε
Εκεί στο πανάρχαιο σπίτι της
Εκεί άφησε και την πνοή την τελευταία της
Προστατεύοντας το νεογέννητο μωρό της
Και τα κατάφερε.
Έδωσε ζωή νέα
Παραδίδοντας τη ζωή τη δική της
στις ξεδιάντροπες φλόγες
των αδηφάγων δίποδων
που λυμαίνονται τη Φύση,
Μπρος στα μάτια
του κάθε ηθελημένα ανυποψίαστου
‘Η υποψιασμένου πολίτη
Ως πότε;
Θα χαραμίζεται η ζωή;
Ως πότε;
Η Φύση θα πληρώνει
Την ανθρώπινη αδηφαγία;
Ως πότε;
‘Ώσπου ο Ήλιος
θα βαφτεί κατακόκκινος,
έρμαιο της φλόγας
της εγκατάλειψης, της ερήμωσης…
‘Ώσπου η θάλασσα
θα γκρεμίσει κάθε κάστρο
φτιαγμένο στην άμμο της
‘Ωσπου ο άνεμος
θα σηκώσει και θα ξεριζώσει
κάθε βλασφημία
εναντίον
της Ζωής, της Φύσης, του Μέλλοντος.
Ως τότε,
Ας ….
……………………………………………….
¡Vida entre las cenizas!
Dos ojos brillantes
Almendras echadas
Cuatro patas bien formadas
Cuerpo delicado, de color miel
Salpicado de manchas redondas de color beige.
¡Vida entre las cenizas!
Tu madre te dio a luz
pero te enterró para que no te quemaras
y ella se convirtió la vela
de tu vida.
Cómo medir
la majestuosidad de la naturaleza
¿Con la pequeñez de las personas?
¿Cómo puede el corazón no llorar?
¿Ante el sacrificio de esta madre?
Ella era una cierva
Vivía en los bosques de Rodas.
Allí en su antiguo hogar
Allí respiró por última vez
Protegiendo a su bebé recién nacido
Y lo logró.
Ella dio nueva vida
renunciando a su propia vida
en las llamas desvergonzadas
de voraces bípedos
que asolan la Naturaleza,
frente a los ojos
de cada persona deliberadamente desprevenida
cada ciudadano sospechoso.
¿Hasta cuando?
¿Se desperdiciará la vida?
¿Hasta cuando?
La naturaleza pagará gula humana?
¿Hasta cuando?
Hasta que el sol
se teñirá de carmesí,
estéril, abandonado de la llama
de desolación…
Hasta que el mar
derribará todos los castillos
hechos de manos humanos en sus arenas
Hasta que el viento
levantará y desarraigará
cualquier blasfemia
contra
de la Vida, la Naturaleza, el Futuro.
Hasta entonces,
Ojalá lo fuera…
Antonia Kyriakoulakou, 27 de julio de 2023